maandag 22 februari 2016

Reisdroom: reizen met straatvrees

Nu, met mijn 43 jaar, lijk ik mijn leven aardig op de rails te hebben. Ik ben een vrolijk, optimistisch, beetje gek en behulpzaam persoon. Mijn gezin vormt mijn dagelijks leven en daar stop ik met veel liefde al mijn tijd in. Het huishouden doe ik met iets minder passie. Jarenlang heb ik geleden aan een ernstige vorm van straatvrees en paniekaanvallen. Dat is een hele pittige strijd geweest om daar overheen te komen. Hele diepe dalen heb ik gekend. Het enige wat me er altijd weer uit kon halen, was dat kleine beetje hoop dat het toch anders moest kunnen. Het was het plotselinge overlijden van mijn zus, tevens mijn allerbeste vriendin, wat mij écht deed beseffen dat het het zo niet langer kon. Ik wilde toch niet, doodsbang, in mijn eigen huis opgesloten, zitten wachten op mijn dood. Want dat was in feite wat ik deed. Maar het leven is te kostbaar om zomaar voorbij te laten gaan. Dat heb ik altijd geweten. Dat besef, het genieten van kleine dingen heeft me op de been gehouden op de zwaarste momenten van mijn angst. Maar na het rouwproces (wat nooit helemaal klaar is) besefte ik dat het me niet langer alleen op de been moest houden, het moest me doen leven! Toen was het natuurlijk niet in één keer over. Je wordt niet op een ochtend volledig genezen wakker. Ik heb knetterhard moeten knokken. Vooruit gekropen en met een rotgang terugvallen. Maar ik heb doorgezet. Nu is mijn leven behoorlijk comfortabel. Ik rijd in mijn eigen omgeving vrolijk in de rondte. Als mijn man rijdt kan ik eigenlijk overal wel heen zonder angst te voelen. Hooguit bij tijd en wijle wat ongemak. Paniekaanvallen heb ik nooit meer. Als je bedenkt dat de angst zo hevig was dat ik, op mijn knieën naar de badkamer moest kruipen om me (in etappes) te wassen en aankleden, omdat ik zo duizelig was. Dat mijn eigen achtertuin al beangstigend kon zijn. Dan kan je zeggen dat mijn leven weer aardig op orde is. De meeste mensen in mijn omgeving weten niet eens dat ik straatvrees heb (gehad). En toch.... toch verschilt mijn dagelijks leven niet zoveel met de periode van mijn angst hoogtij dagen. Ik ben nog steeds het grootste deel van de dag thuis. Al die jaren heb ik daar niet zo'n probleem mee gehad. Dat was gewoon mijn leven. Ik ben huisvrouw, zorg voor mijn gezin. Ik heb twee kinderen die een stoornis in hun immuunsysteem hebben en elke griep drie keer achter elkaar kregen. Dus ik was ook veel nodig. Maar nu zijn ze 18 en 12, dus zelfs wanneer ze ziek zijn hebben ze mij niet meer zo hard nodig. Dus wat doe ik nog zo veel thuis? Toch nog die angst? Ik heb mezelf ervan overtuigd dat het over was. En grote delen zijn ook over. Maar nog niet alles. Als ik de vacatures bekijk slaat de angst me toch om het hart. Want elke dag, verplicht, op vaste tijden, waar mensen op me rekenen en van me verwachten dat ik presteer, is toch nog een brug te ver! Maar aan de andere kant heb te hard geknokt om het zo maar verloren te gaan! Dus ben ik er eens voor gaan zitten en heb me afgevraagd wat ik nou écht graag zou willen doen als ik nergens door tegengehouden zou worden? Als ik nergens rekening mee hoefde te houden? Wat zou ik dan doen? Dan zou ik willen reizen! Ja echt! Iemand met straatvrees die wil reizen. Twee totaal verschillende werelden. Psychologen zouden er vast allerlei verklaringen voor hebben. Mijn verlangen om te reizen is een behoefte aan vrijheid, ik wil vluchten van mezelf. Wie weet. Maar ik vind het echt heerlijk om te reizen. Ik geniet van alles wat i zie onderweg of ik nou wat verder weg ga of dichter bij huis blijf. Ik ga het liefst met de auto, vooral als ik zelf niet hoef te rijden, gewoon omdat je dan zoveel ziet. Als het echt moet kan ik wel een paar uur in een vliegtuig zitten. Maar het heeft niet mijn voorkeur en het kost me nog behoorlijk wat inspanning. Hoog op mijn droomreis lijstje staat een rondreis door Europa in een camper. En vooral Engeland, Schotland en Ierland, daar wil ik zo graag heen. Maar om een lang verhaal kort te maken. Wat houdt me tegen? Waarom zou ik niet gaan reizen en daar over schrijven? Mijn eigen regio, de provincie Groningen, heeft al zo veel moois te bieden waarvan heel veel mensen nog niet op de hoogte zijn. Dus daar ga ik beginnen en ik trek er steeds verder op uit. Ik zie wel waar en wat het me allemaal brengt. Dit zal geen zwaar psychologisch blog worden want dat past niet bij mijn karakter. Gewoon een vrolijke, eerlijke ontdekkingsreis. Dan ga ik nu een planning maken voor één van de bijzondere plekken in Groningen. Hopelijk tot snel.

2 opmerkingen: