vrijdag 26 februari 2016

Toerist in eigen omgeving: Bourtange


Vrees?

Als eerste trip moest ik toch wel naar één van mijn favoriete plaatsjes in Oost Groningen. Vesting dorpje Bourtange.
Het is ongeveer twintig minuten rijden vanaf mijn woonplaats en er worden regelmatig leuke markten georganiseerd. Dus wij vertoeven er regelmatig op een mooie zondagmiddag.
Nu ging ik er alleen op uit om, weer opnieuw door de ogen van een toerist, het dorpje te beleven.
Dat raad ik iedereen aan om, zo af en toe met frisse ogen naar je eigen omgeving te kijken. Als ik bij je op bezoek kwam, wat zou je me dan laten zien? Je zult merken dat je weer veel meer geniet van je eigen plekje.
Maar goed, op pad naar vesting Bourtange dus. Zoals gezegd ben ik er al heel wat keertjes geweest. Maar nog nooit alleen en nog nooit als blogger. Als ik alleen op pad ga ben ik altijd heel doelgericht en het tempo ligt hoog. Boodschappen doen, iets afleveren of ophalen, Ik ben terug voor ik gemist kan worden. Nu moest ik wel doelgericht maar in een langzamer tempo er op uit, in mijn uppie. Ik moest alles even goed opnemen voor mijn blog en er ook nog van genieten als het even kon. Nou, ik merkte dat ik de neiging om alles heel snel te doen toch regelmatig de kop in moest drukken. En zowel mijn omgeving als mijn innerlijk leven even bewust moest ervaren. Nu hielp het natuurlijk ook niet dat ik verschrikkelijk nodig naar de wc moest en alles nog dicht was!
Maar al met al kan ik terugkijken op een geslaagde ochtend en een fantastische eerst "reis". En ben ik heel blij dat ik deze beslissing heb genomen om weer bewust verder te gaan op mijn pad.


                                                Geschiedenis Bourtange  

 De originele vesting is in 1593 opgeworpen in opdracht van Willem Lodewijk van Nassau. Tussen 1593 en 1851 heeft de vesting een belangrijke functie gehad.
In 1851 werd de vesting opgeheven ten behoeve van de agrarische ontwikkeling. Slechts een aantal gebouwen bleven staan.
Eind jaren '60 (vorige eeuw) besloot de gemeente Vlagtwedde om de vesting in zijn oude glorie te reconstrueren. In 1992 was het klaar zoals het rond 1742 was.
En prachtig gedaan want ik, als niet Groninger, heb tot nu toe gedacht dat dit de originele vesting was.


                                                     
                                                      Bourtange vandaag 


Een vroege woensdagochtend in februari. Zoals ik al verwacht had, was het parkeerterrein leeg. Ik was de enige toerist. Bij het parkeer terrein staat het informatiecentrum van de vesting. Waar je bijvoorbeeld rolstoelen en rollators kunt leven. Je kunt wel met de auto bij de vesting komen maar in principe is dat alleen voor bewoners. Er rijden ook wagentjes heen en weer vanaf het informatiecentrum om mensen die slecht ter been zijn naar de vesting te vervoeren. Deze dienst wordt echter alleen in het weekend en in het seizoen aangeboden.
Ik heb dus de wandeling gemaakt vanaf het parkeerterrein naar de vesting. Mijn advies: trek platte schoenen aan! Ik heb al heel wat poepie sjieke dames hun enkels lelijk zien zwikken met hun keurige hakken op de paadjes van kinderkopjes en klinkertjes.
Het was een heerlijke, frisse wandeling, eerder had het blijkbaar gehageld. De paadjes waren nog wit, maar nu scheen de zon al was het nog rond het vriespunt.
Zodra je de hoek om komt en de vesting ziet liggen waan je je al in het verleden. Binnen de vestingwallen wordt dat gevoel alleen nog maar versterkt. De schattige huisjes met schilderachtige tuintjes, een gezamenlijke groentetuin. Op het centrale plein bevinden zich de leukste souvenir- en decoratie winkeltjes, een café en een oud Hollands snoepwinkel.
Nu was het allemaal wat verlaten maar normaal gesproken is het een bontgekleurd spektakel van producten en toeristen. En verklede vrijwilligers die je nog meer de beleving van het verleden geven.
Ook in de vele zijstraatjes bevinden zich nog allerlei winkeltjes, musea en oude ambachten worden uitgevoerd en een ontzettend leuke antiek en brocante winkel.
Je kunt de ook over de vestingwallen de hele vesting om lopen. Prachtige uitzichten naar alle kanten.
Pas wel op, bij vorst op de trappetjes. Want ik ging natuurlijk bijna op een snelle en uiterst charmante manier naar beneden. Maar het is goed gekomen en ik heb de bewoners van het huisje onder aan de trap vast een vermakelijk momentje bezorgd. Ik kan dit soort flaters namelijk nooit stilletjes en gracieus doen.
Verder kun je in de zomer ook kano's huren en prachtige tochten maken over het water. Dat wil ik zelf ook nog eens gaan doen.
Elke zondag, tijdens het seizoen, en op hemelvaart, tweede paasdag en tweede pinksterdag wordt het kanon afgeschoten door het excercitie peloton. In de zomer wordt de slag om Bourtange nagespeeld. Voor meer informatie over de verschillende evenementen kunt u terecht op: www.bourtange.nl
Al met al één van de pareltjes van Westerwolde en je kunt je er echt een groot deel van de dag prima vermaken!






                                                         Overnachten 

Op de site van Bourtange kun je naast verdere informatie ook een verblijf boeken. Je kunt slapen in een "echte" bedstee of in gewone bedden. Er worden ook groepsaccomodaties verhuurd. Kosten voor een tweepersoonskamer voor 1 nacht bedragen € 79.00. Waar je dan precies verblijft is mij niet helemaal duidelijk geworden.
Wel kun je ook buiten de vesting terecht in hotel/restaurant de Staakenburg.






maandag 22 februari 2016

Reisdroom: reizen met straatvrees

Nu, met mijn 43 jaar, lijk ik mijn leven aardig op de rails te hebben. Ik ben een vrolijk, optimistisch, beetje gek en behulpzaam persoon. Mijn gezin vormt mijn dagelijks leven en daar stop ik met veel liefde al mijn tijd in. Het huishouden doe ik met iets minder passie. Jarenlang heb ik geleden aan een ernstige vorm van straatvrees en paniekaanvallen. Dat is een hele pittige strijd geweest om daar overheen te komen. Hele diepe dalen heb ik gekend. Het enige wat me er altijd weer uit kon halen, was dat kleine beetje hoop dat het toch anders moest kunnen. Het was het plotselinge overlijden van mijn zus, tevens mijn allerbeste vriendin, wat mij écht deed beseffen dat het het zo niet langer kon. Ik wilde toch niet, doodsbang, in mijn eigen huis opgesloten, zitten wachten op mijn dood. Want dat was in feite wat ik deed. Maar het leven is te kostbaar om zomaar voorbij te laten gaan. Dat heb ik altijd geweten. Dat besef, het genieten van kleine dingen heeft me op de been gehouden op de zwaarste momenten van mijn angst. Maar na het rouwproces (wat nooit helemaal klaar is) besefte ik dat het me niet langer alleen op de been moest houden, het moest me doen leven! Toen was het natuurlijk niet in één keer over. Je wordt niet op een ochtend volledig genezen wakker. Ik heb knetterhard moeten knokken. Vooruit gekropen en met een rotgang terugvallen. Maar ik heb doorgezet. Nu is mijn leven behoorlijk comfortabel. Ik rijd in mijn eigen omgeving vrolijk in de rondte. Als mijn man rijdt kan ik eigenlijk overal wel heen zonder angst te voelen. Hooguit bij tijd en wijle wat ongemak. Paniekaanvallen heb ik nooit meer. Als je bedenkt dat de angst zo hevig was dat ik, op mijn knieën naar de badkamer moest kruipen om me (in etappes) te wassen en aankleden, omdat ik zo duizelig was. Dat mijn eigen achtertuin al beangstigend kon zijn. Dan kan je zeggen dat mijn leven weer aardig op orde is. De meeste mensen in mijn omgeving weten niet eens dat ik straatvrees heb (gehad). En toch.... toch verschilt mijn dagelijks leven niet zoveel met de periode van mijn angst hoogtij dagen. Ik ben nog steeds het grootste deel van de dag thuis. Al die jaren heb ik daar niet zo'n probleem mee gehad. Dat was gewoon mijn leven. Ik ben huisvrouw, zorg voor mijn gezin. Ik heb twee kinderen die een stoornis in hun immuunsysteem hebben en elke griep drie keer achter elkaar kregen. Dus ik was ook veel nodig. Maar nu zijn ze 18 en 12, dus zelfs wanneer ze ziek zijn hebben ze mij niet meer zo hard nodig. Dus wat doe ik nog zo veel thuis? Toch nog die angst? Ik heb mezelf ervan overtuigd dat het over was. En grote delen zijn ook over. Maar nog niet alles. Als ik de vacatures bekijk slaat de angst me toch om het hart. Want elke dag, verplicht, op vaste tijden, waar mensen op me rekenen en van me verwachten dat ik presteer, is toch nog een brug te ver! Maar aan de andere kant heb te hard geknokt om het zo maar verloren te gaan! Dus ben ik er eens voor gaan zitten en heb me afgevraagd wat ik nou écht graag zou willen doen als ik nergens door tegengehouden zou worden? Als ik nergens rekening mee hoefde te houden? Wat zou ik dan doen? Dan zou ik willen reizen! Ja echt! Iemand met straatvrees die wil reizen. Twee totaal verschillende werelden. Psychologen zouden er vast allerlei verklaringen voor hebben. Mijn verlangen om te reizen is een behoefte aan vrijheid, ik wil vluchten van mezelf. Wie weet. Maar ik vind het echt heerlijk om te reizen. Ik geniet van alles wat i zie onderweg of ik nou wat verder weg ga of dichter bij huis blijf. Ik ga het liefst met de auto, vooral als ik zelf niet hoef te rijden, gewoon omdat je dan zoveel ziet. Als het echt moet kan ik wel een paar uur in een vliegtuig zitten. Maar het heeft niet mijn voorkeur en het kost me nog behoorlijk wat inspanning. Hoog op mijn droomreis lijstje staat een rondreis door Europa in een camper. En vooral Engeland, Schotland en Ierland, daar wil ik zo graag heen. Maar om een lang verhaal kort te maken. Wat houdt me tegen? Waarom zou ik niet gaan reizen en daar over schrijven? Mijn eigen regio, de provincie Groningen, heeft al zo veel moois te bieden waarvan heel veel mensen nog niet op de hoogte zijn. Dus daar ga ik beginnen en ik trek er steeds verder op uit. Ik zie wel waar en wat het me allemaal brengt. Dit zal geen zwaar psychologisch blog worden want dat past niet bij mijn karakter. Gewoon een vrolijke, eerlijke ontdekkingsreis. Dan ga ik nu een planning maken voor één van de bijzondere plekken in Groningen. Hopelijk tot snel.